ცენტრალ პარკს დღეს უდიდესი როლი აქვს ნიუ-იორკის ყოველდღიურ ცხოვრებაში. თუმცა საინტერესოა, როდის და როგორ მიხვდა ქალაქი, რომ მას დიდი მასშტაბის, სერიოზული რეკრეაციული ზონა სჭირდებოდა. უილიამ ბრაიანი, პოეტი და ჟურნალისტი, ასევე ამერიკის ლანდშაფტის პირველი არქიტექტორი, ენდრიუ დონინგი, ჯერ კიდევ 1844 წელს გამოდიოდნენ ქალაქისთვის მასშტაბური მწვანე საფარის შექმნის ინიციატივით. გასათვალისწინებელია, რომ ამ წლებში ნიუ-იორკში მოსახლეობის რაოდენობამ საგრძნობლად იმატა, რამაც თვალსაჩინო გახადა ისეთი ურბანული ობიექტის არსებობის საჭიროება, რომელსაც შეეძლებოდა საზოგადოების ინტეგრირება. ცენტრალ პარკის როლი თავიდანვე განსაზღვრული იყო, როგორც დამღლელი ურბანული ცხოვრებისგან თავის დაღწევის საშუალება. შესაძლოა იმიტომ, რომ ნიუ-იორკელებმა დაარსების დღიდანვე კარგად გაითავისეს პარკის აუცილებლობა და გრანდიოზული მნიშვნელობა, ცენტრალ პარკის აშენების გადაწყვეტილება და თვითონ პროცესიც საკმაოდ მალე მოგვარდა. დღეს-დღეობით პარკი ეროვნული მნიშვნელობის ძეგლის სტატუსით ფუნქციონირებს და იმართება სპეციალურად ორგანიზებული დამოუკიდებელი კომიტეტის მიერ. პარკის ბიუჯეტი წელიწადში 60 მილიონ დოლარს აღწევს. კომიტეტია პასუხისმგებელი პარკის კეთილმოწყობის, მისი დაცვისა და გადარჩენის საკითხზეც.

პარკის შექმნის ინიციატორები ფიქრობდნენ, რომ ამ პროექტით ნიუ-იორკში ცხოვრების დონის გაუმჯობესებას უწყობდნენ ხელს, თუმცა რთულად თუ წარმოიდგენდნენ როგორ ეფექტს მოახდენდა პარკი მის ახლოს მდებარე უძრავი ქონების ფასზე. ქალაქის დიდი პარკის მახლობლად მიწის ფასმა ძალიან აიწია. იგივე პრაქტიკა გაიმეორეს ნიუ-იორკელებმა ჰაი-ლაინის პროექტის დროსაც - ოღონდ სულ რამდენიმე წლის წინ. ურბანისტები და მოსახლეობა ფიქრობენ, რომ ჰაი-ლაინი გარკვეული ფენების თავშეყრის ადგილად ყალიბდება. მაშინ, როცა ცენტრალ პარკს ეს საერთოდ არ ახასიათებს. მეცხრამეტე საუკუნიდან, პარკი განურჩევლად ყველა ფენისა და სტატუსის მქონე ნიუ-იორკელს მასპინძლობს და წლების წინ დაკისრებულ ფუნქციას დღემდე წარმატებით ასრულებს.