1920 წლისთვის არქიტექტურულ სივრცეს ფუნქციური შენობები იკავებს. მათ უკვე მძიმე კონსტრუქციად აღარ აღიქვამენ. თანამედროვე არქიტექტურის მაშინდელი წამყვანი ინოვაცია სივრცის სინათლით შევსება და თხელი ფარდების კედლები იყო. ვიზუალური ესთეტიკა მოდერნული არქიტექტურისთვის კი აბსტრაქტული ფერწერითა და სკულპტურით გახლდათ შთაგონებული. ლე კორბუზიეს წიგნმა „Vers une architecture“ უდიდესი როლი ითამაშა თანამედროვე არქიტექტურის ფორმისა და თანამიმდევრობის ჩამოყალიბებაში. 1932 წელს თანამედროვე არქიტექტურისთვის დამახასიათებელი გახდა ტერმინი „საერთაშორისო სტილი“. მე-20 საუკუნის შუახანებისთვის, მოდერნული არქიტექტურა ეფექტური ინსტრუმენტი იყო იმ პრობლემის გადასაჭრელად, რასაც გლობალურ საზოგადოებაში გაზრდილი კომპლექსური შენობები წარმოადგენდნენ. უდიდესი არქიტექტურული ფირმები: ჰარისონი, აბრამოვიჩი, სქიდმორი და მერილი თამაშობდნენ წამყვან პოზიციებს მოდერნული არქიტექტურის პოპულარიზებაში. მეოცე საუკუნის 50-იან წლებში, თანამედროვე არქიტექტურას მისი სტერილურობისა და რეგიონული მშენებლობის ტრადიციების უგულებელყოფისთვის აკრიტიკებდნენ. უფრო მრავალფეროვანი, ინდივიდუალური და რეგიონალისტური ხედვა კი არქიტექტორების შემდეგმა თაობამ შეიმუშავა. თანამედროვე არქიტექტურის ცნობილი წევრები არიან: საარინენი, ალვარ აალტო, პერი ლუიჯი ნერვი, პაოლო სოლერი, ლუციო კოსტა, ოსკარ ნიემერ, ფელიქს კანდელა.

თანამედროვე არქიტექტურისთვის სიმარტივე და სუფთა ხაზებია დამახასიათებელი. ეს თავისთავადია, რადგან ის „აბსტრაქციაზეა“ დაფუძნებული. მარტივი, გეომეტრიული ფიგურები, მართკუთხა ფორმები და ხაზობრივი ელემენტები მოდერნ არქიტექტურის მახასიათებელი ნიშნებია. თანამედროვე მშენებლობები თავისი ფუნქციურობითაც გვაოცებს. ღია სივრცის კონცეფცია კი ფუნქციონალიზმს თან სდევს. კუთხოვანი ფანჯრები, მცოცავი მინის კარები, აივნები, ბუნებრივი ლანდშაფტური დამატებები მოდერნული არქიტექტურის სტილს ქმნის. ამის ყველაზე თვალსაჩინო მაგალითი კი ესპანეთში, ბარსელონა პავილიონის სახით გვხვდება.