ვენეციის ბიენალე უმნიშვნელოვანესი მოვლენაა არქიტექტურულ სამყაროში. არქიტექტურის დამოუკიდებელი კატეგორია ბიენალეს 1980 წელს დაემატა, მიუხედავად იმისა, რომ მისი ექსპონატები 1968 წლიდან აქტიურადაა წარმოდგენილი. ყოველ 2 წელიწადში ერთხელ, ბიენალეს ბაღები არქიტექტურული ნოვაციებისა და მინიშნებების ცენტრი ხდება. ბიენალეს თანამედროვე ხელოვნების ვიზუალური გამოფენები თითქოს აჯამებს სიახლეებს, ადარებს კონცეფციებსა და იდეებს და აძლევს ახალ საფიქრალს არქიტექტორებს. სწორედ ეს განაპირობებს იმას, რომ ბიენალეს პავილიონები ყველაზე ნათლად ასახავენ არქიტექტურის ამჟამინდელ ვითარებას და წინასწარმეტყველებენ შემდგომ განვითარებას.

წყარო: “Reporting From the Front” exhibition

წლევანდელი ბიენალეს კურატორი პრიცკერის პრემიის მფლობელი არავიენაა. არავიენას ნამუშევრებისა და არქიტექტურული ფილოსოფიისთვის მხარდაჭერა რომ საკმაოდ მნიშვნელოვან ძვრებს გამოიწვევს მთლიანად სივრცის ფორმირებაში, წინა სტატიებშიც აღვნიშნეთ. ფორმის ცალკე აღქმისა და გეომეტრიული ექსპერიმენტების ეპოქა რომ დასასრულს უახლოვდება, ამას 2016 წლის ბიენალეც მოწმობს. მიუხედავად იმისა, რომ წლევანდელი გამოფენა ჯერ არ დასრულებულა (იგი ნოემბრის ბოლოს დაიხურება), კრიტიკოსები თანხმდებიან, რომ 2014 წლის ალტერნატივისგან იგი ძალიან განსხვავდება. კურატორის ცენტრალური პავილიონიც თავისი მარტივი, მასშტაბური და იაფი შეხედულებით, არავიენას მიერ არჩეულ თემას გამოხატავს. ესთეტიურად და კონსტრუქციულად მარტივი, ინსტალაცია პირველია რასაც ბიენალეს გამოფენაზე ნახავთ. თითქოს ამ გზით არავიენამ გვაჩვენა, რომ არქიტექტურაში არის პრობლემები, თუმცა ის მათ არ გაურბის. კულჰაასის კურირებული ბიენალე გვიჩვენებდა თუ როგორი უნდა იყოს მოცულობა, არავიენა კი გვიჩვენებს რა შეუძლია, თუმცა ავიწყდება არქიტექტურას.

წყარო: DAYS room – Home Economics

სოციალურ თემას აგრძელებს ბრიტანული პავილიონის ექსპონატი, ეკონომ სახლიც. სიმბოლურად მასში წარმოდგენილია ის ინტერიერები, სადაც შეიძლება საათები, წლები და ათწლეულები გაატარო. ინსტალაცია ცდილობს დაგვანახოს, რომ ნელ-ნელა საცხოვრებლის ფუნქციები იცვლება და სულ უფრო და უფრო ნაკლები სახლი გადაეცემა ერთი თაობიდან მეორეს და ადამიანები უფრო და უფრო ნაკლებ დროს ატარებენ სახლში და ოჯახის წევრებთან ერთად. სიმბოლურია ისიც, რომ იმ სივრცის ექსპოზიციას, რომელში დარჩენაც მხოლოდ რამდენიმე საათითაა გათვლილი, წინ უძღვის მოტო: „სახლი იქ, სადაც უკაბელო ინტერნეტია“. თავად სივრცე კი გასაბერ, პლასტიურ ბურთებს წარმოადგენს.

წყარო: Breaking the Siege - Gabuinete de arquitectura

როგორც ჩანს, 2016 წლის ბიენალე და მისი მონაწილეები არქიტექტურის მომავალს განსხვავებულად ხედავენ. სოციალური თემატიკა, საზოგადოებრივი, საერთო სივრცეები, ინდივიდზე მორგებული ინტერიერი - ეს ის ხერხებია, რომლებითაც თანამედროვე არქიტექტორები ცდილობენ დაგვანახონ, რომ არქიტექტურის მიზანი მხოლოდ მის არსებობაში არ მდგომარეობს და მას ხალხისთვის უკეთესი პირობების შექმნა ევალება. მიუხედავად იმისა, რომ სოციალური თემატიკა ნელ-ნელა კონკრეტდება და დიდი ექსპერიმენტალური ეპოქიდან გამოსვლის ერთადერთ გზად ისახება, კრიტიკოსების უმრავლესობა მაინც უკმაყოფილოა წლევანდელი ბიენალეს შედეგებით. ასე რომ, შესაძლოა სახალხო არქიტექტურის დიდი წარმატება მანამ დასრულდეს, სანამ ხალხი მისი არსებობის შესახებ გაიგებს.