მათი უმტესობისთვის შთაგონების წყარო და ყველაზე საყავრელი ნამუშევარი თავად ბარაგანის სახლი აღმოჩნდა. სახლის მოკრძალებული ფასადი ცხად ყოფს, რომ არქიტექტორი უფრო მეტად დაინტერესებული იყო საცხოვრებლის შიდა სივრცით ვიდრე, სახლის გარეგნული ფასადის დემონსტრირებით. სახლთან მიმავალი ბილიკები ასახავს მნიშვნელოვან ცვალებადობებს ადამიანის ცხოვრებაში არსებულ შებოჭვასა და განთავისუფლებას შორის. ფერი, შორსაა უბრალო აქსესუარობისგან და შერწყმულია ბუნებრივ სინათლესთან, რაც თავად არის სივრცის მოხატულობის საშუალება და ქმნის დღის განმავლობაში მუდმივად ცვალებად ატმოსფეროს. თავად ბაღი, თავიდან თითქოს მიუწვდომელი ჩანს, თუმცა დროთა განმავლობაში ის საშუალებას გაძლევს დატკბე აცკეტურობით და უბრალოებით, რაც საშუალებას გაძლევთ განიცადოთ სიმშვიდე, რომელსაც ასე ეძებდა ბარაგანი თავის სახლში.

ალბათ, თავად არქიტექტორის ყველაზე მნიშვნელოვანი გაკვეთილი ის არის, რომ გადაიქცე არქიტექტორად, რომელსაც არ გააჩნია ამბიციები. იმისთვის, რომ მიაღწიო ისეთ არქიტექტურას, რომელიც თავის სიღმისეულ სათქმელს პირდაპირ გადმოსცემს, ისივე როგორც ადამიანის გული. განსხვავებით იმ არქიტექტორებისა, რომლებიც გადაჭარბებით ბევრს ლაპარაკობენ და უპასუხოდ ტოვებენ ყოველგვარ არსებულს, ლუის ბარაგანი ნამდვილად არის ის არქიტექტორი, რომლისგანაც ძალიან ბევრი რამის სწავლა შეიძლება.

საინტერესოა ისიც, რომ ბარაგანისთვის მნიშვნელოვანი იყო, რომ არქიტექტურა სუფთა რაციონალურ ანალიზზე მეტი ყოფილიყო. მას სურდა, რომ ადამიანებს ეღიარებინათ რელოგიური სივრცეების კეთილდღეობა და სიმშვიდე, რომელიც მის ნამუშევრებში იყრიდა თავს. ცხადია, რომ ის კარგად აცნობიერებდა არქიტეტურის სულიერ ღირებულებას, რომელიც ნებისმიერი რწმენისგან თავისუფლად უნდა არსებოდბეს. შესაძლოა ეს ყველაფერი არსად ისე ნათლად არ ყოფილა წარმოჩენილი, როგორც კაპუჩინას სამლოცველოში, რომელიც იმისთვის შეიქმნა, რომ ადამიანი სრულად მოიცვას სიმშვიდემ, ტანჯვისა და შიშის საწინააღმდეგოდ.