სანტას წარმოშობის ისტორიას, ხშირად წმინდა ნიკოლოზამდე მივყავართ. თუმცა არსებობს ალტერნატიული ისტორიებიც. მაგალითად, გერმანელი სინტერკლაასი იცვამდა წითელი და თეთრი ფერის ტანსაცმელს და ეპისკოპოსის ქუდიც ეხურა. მას ჰყავდა დამხმარე ელფი, რომელსაც შავი პიტერი ერქვა. მისი ისტორია ძალიან ბნელ ლეგენდას ეფუძნება, რომლის მიხედვით შავი პიტერი დაუმორჩილებელ ბავშვებს სასტიკად სჯიდა. ოდინი სანტა კლაუსის ერთ-ერთი ინსპირაციაა. ლეგენდების თანახმად, შობის დღეს ის დღესასწაულს აწყობდა და ჰყავდა ლეგენდარული 8 ფეხის მქონე ულაყი - სლეიპნირი. თანამედროვე სანტა კლაუსი ამერიკულ ფოლკლორში მე-18 საუკუნის ბოლო ხანებიდან გვხვდება. რასაც, თავის მხრივ, ძალიან გრძელ და საინტერესო ლეგენდების სიამდე მივყავართ.

წინდების შენახვის ტრადიციის ფესვები მეოთხე საუკუნეში წმინდა ნიკოლოზის სახელთან ასოცირდება. მას სჯეროდა, რომ ბავშვების ცხოვრება მხიარული და დაცული უნდა ყოფილიყო. მაგრამ იმ დროს პატარა გოგონები და ბიჭები, უკვე 10 წლიდან მძიმე სამუშაოს ეწეოდნენ. წმინდა ნიკოლოზი მათ სახლში დამზადებულ საჭმელებსა და ტანსაცმლებს ჩუქნიდა. პრობლემა იყო ის, რომ მან არ იცოდა სად დაეტოვებინა საჩუქრები ისე, რომ ბავშვებს ეპოვათ. ერთხელ მან დაინახა გოგონები, რომლებიც წინდებს ბუხართან კიდებდნენ. ზუსტად აქედან მოდის წინდებში საჩუქრის დატოვების ტრადიცია და ხშირად წითელი წინდები ახალი წლის სიმბოლოცაა ხოლმე.

თანამედროვე ნაძვის ხე თავისი წინაპრისგან განსხვავდება. დღესდღეობით, ჩვენ ხელოვნურ ხეს ათასგვარი განათებით და ორნამენტით ვრთავთ ხოლმე. ადრე კი აუცილებელი იყო, რომ ხე ბუნებრივი ყოფილიყო. ასევე მას ვაშლებით და კაკლებით რთავდნენ. ნაძვი აირჩიეს მხოლოდ იმიტომ, რომ ის იყო უკვდავების და სიძლიერის სიმბოლო. მარადმწვანე ხეს იგივე დატვირთვა ჰქონდა ეგვიპტელებისთვის, ჩინელებისა და ებრაელებისთვის. რენესანსის პერიოდში ხის მორთულობას მეტი ყურადღება დაუთმეს. პროტესტანტული რეფორმაციის შემდეგ კი ნაძვის ხეები, პროტესტანტულ სახლებსა და კათოლიკურ შობის სცენებში შეგხვდებოდათ.