მწვანე საფარს ურბანულ პირობებში 3 უმთავრესი ფუნქცია აკისრია. ერთ-ერთი არის ქალაქის დაცვა ხმაურისგან. ურბანული ხმაური კი თანამედროვე ქალაქის ერთ-ერთი ყველაზე საშიში ფენომენია: იწვევს სტრესს, უძილობას, სისუსტეს და ბავშვების არაჯანსაღ განვითარებას. გარემოს დაბინძურების ექსპრეს ლაბორატორიის შედეგების მიხედვით, კი თბილისში ხმაურის დონე მაქსიმალური დაშვების ზღვარს სცილდება. კონკრეტულად, მონაცემებმა ნორმას მეტროსადგურ „მარჯანიშვილთან“, „ახმეტელის თეატრთან“, „სარაჯიშვილთან“ და „სადგურის მოედანზე“ გადააჭარბა. არასახარბიელო მდგომარეობაა წყნეთსა და აბანოთუბანშიც. მწვანე საფარისა და ურბანული პარკის არსებობა პირველ რიგში სწორედ ქალაქის ხმაურისგან თავდასაცავადაა საჭირო.

ყველამ ბავშვობიდან ვიცით, რომ ხეები და მწვანე გარემო ჟანგბადით გვამარაგებს. როცა საქმე ქალაქს ეხება, უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ერთი ხე არანაირ განსხვავებას არ იძლევა ქალაქის მასშტაბით: საჭიროა მწვანე საფარის გარკვეული, უწყვეტი ფართობი იმისთვის, რომ ჟანგბადის საჭირო რაოდენობა გამოიყოს. სწორედ ამიტომ, მწვანე საფარის გაზრდა ის მნიშვნელოვანი პრევენციაა, რაც ჰაერის გასაწმენდად და მტვრის შესამცირებლად უნდა გატარდეს ქალაქში. ჩვენს ქალაქში ჰაერის დაბინძურების მთავარი წყარო ავტომობილებია, აქ დაახლოებით ნახევარი მილიონი სატრანსპორტო საშუალებაა, სტატისტიკა კი, რა თქმა უნდა მზარდია. ავტომობილის გამონაბოლქვი აირი შეიცავს დაახლოებით 200 სხვადასხვა ნივთიერების ნარევს, რომელთა ხშირი სუნთქვა ცვლის სისხლის ფორმულას, იწვევს კიბოს და სასუნთქი ორგანოების დაავადებებს და ყოველწლიურად 400 000 ადამიანის გარდაცვალების მიზეზს წარმოადგენს

თუმცა, ყველაზე მნიშვნელოვანი ფუნქცია, რაც ქალაქის საზღვრებში მწვანე საფარს ეკისრება რეკრეაცია, ძალების აღდგენა და ცხოვრების ნორმალური პირობების შექმნაა. ურბანული პარკები იმდენად მნიშვნელოვანია, რომ საზოგადოება ხშირად საკუთარ თავზე იღებს მათ შექმნას. საბედნიეროდ, შესაბამისი მაგალითის მოსაყვანად ნიუ-იორკის ხსენება არ დაგვჭირდება. ყოფილი იპოდრომის მწვანე ტერიტორია სწორედ ასეთი მაგალითია. ყველანაირი ორგანიზებულობისა და კეთილმოწყობის გარეშე, მწვანე საფარის გარეშე დარჩენილი ქალაქი, თავისუფალი წესით ითვისებს თავისუფალ ტერიტორიას. არქიტექტურა და ურბანისტიკა არასოდეს ისახავს მიზნად ადამიანისა და მისი ცხოვრებისთვის საჭირო გარემოს რაიმე სახით დისკრიმინაციას, პირიქით ჯანსაღი არქიტექტურა არ იქმნება მწვანე საფარისა და ლანდშაფტის თავისებურებათა გათავისების გარეშე.